Wij moeten ook verder...
We rusten op het dodenstrand, waar de kleine speelt-
op een rotsblok, met gevonden schelpen.
Waar een vrouw naast mij haast apathisch voor zich uit staart.
'Ik ben dood...' zegt ze.
'Ik vrees het ook' zeg ik.
'Nu moet ik verder?'
'Ik denk het...'
Mijn handen maken tekens in het zand en zij kijkt toe.
‘Wij moeten ook verder...’ zegt het kind,
en ze wijst naar boven,
Daar vliegt een draak,
adembenemend, dalend, en ik zie nu de groene ogen
van Nidhog uit Helheim.
Daar komt de draak,
duister gevlogen
De schitterende slang,
uit schemerig diep
vliegt over de velden
draagt op zijn vlerken
Nidhog, de doden
Snel til ik wit kant op, en de zoom van mijn gewaad, zwaar van sterfwater
sleept achter mij
als ik ren
Verder rennen wij, het dodenrijk in.
Citaat uit: 'Seidr, het Noordse pad' van Linda Wormhoudt, inclusief een klein stukje uit De Edda
Foto: Linda Wormhoudt, ergens in IJsland