Aan de voet van de heuvel

Ik loop de kleine grafheuvel op. Terwijl ik mij afstem zie ik twee kinderen verschijnen: een meisje van een jaar of acht, met blond haar, dat haar jongere broertje aan de hand houdt, een dreumes van een jaar of twee.
Ik glimlach naar haar en wenk. Ze blijft staan en glimlacht terug.
 

Haar kleren zijn geweven met liefdevolle handen, door de moeder die nu achter de palen staat en haar lange haar uit...trekt in rouw. Ze verloor twee kinderen in dezelfde maantijd en ze schreeuwt nu hoog naar de wind, de pijn onvoorstelbaar. Het bloed van haar bloed achter de palissade, onbereikbaar voor moederlijke armen. Verloren zijn ze, maar haar liefde bereikt de kinderoren. Blond kijkt naar moeder, broertje talmt. Maar nu heeft hij een zustermoeder die voor hem zorgt tot in de eeuwigheid.
“De schapen waren ziek”, antwoordt ze op mijn onuitgesproken vraag.
“Moeder bad tot de vuurvrouw, maar wij werden gegrepen.”
Ze wijst naar de heuvel. “Mijn grootvader ligt daar.”
Ze kent hem niet, hij liep al met de wind mee voordat ze was geboren. Ook in de dood is er geen contact. Ze speelt al duizenden zonnewenden met haar broertje aan de voet van de heuvel.

Uit: 'Seidr, het Noordse pad'

Gerelateerd(e) boek(en)

• Seidr, het Noordse pad

Gerelateerd(e) auteur(s)

• Linda Wormhoudt